บันทึกการอ่านครั้งที่ ๒๕

                                              วันเสาร์ ที่๓ เดือนมีนาคม พ.ศ.๒๕๖๑

 ร้อยใจประสานมือ

       

      ฟานและทุกคนอาศัยอยู่ในทับหลังใหม่อย่างมีความสุข  ทับใหม่ในป่าผืนสุดท้ายเต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่  สายธารไหลรินให้ความชุ่มชื่นแก่ทุกชีวิต  มีมวลสัตว์ป่ามากมายมาให้ล่าเป็นอาหารอย่างไม่ขาดแคลนทั้งเผือก  มัน  สมุนไพร  ล้วนสมบูรณ์พูนสุข  เหล่านี้คือสิ่งที่ฟานและพวกของเขาต้องการ  เมื่อสิ่งหนึ่งถูกทำลายสิ่งอื่นๆก็จะถูกทำลายด้วยแต่ขณะเดียวกันคนก็สามารถรักษาป่าได้ด้วย  ป่าเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของฟานและพวกเขา  ยามหิวป่าให้อาหาร  ยามป่วยไข้ป่าให้ยารักษา  ยามหนาวเหน็บป่าให้ความอบอุ่น  ยามเงียบเหงาป่าให้เสียงดนตรีจากต้นไม้ใบหญ้ากรีดใบจากเสียงร้องของสรรพสัตว์  ในขณะเดียวกันฟานก็ต้องมีหน้าที่ดูแลรักษาป่า  เพราะหากวันไหนที่ป่าถูกโค่นทำลายลง  วันนั้นและของพวกก็คงจะไม่มีที่อยู่  วันนั้นคือวันที่ฟานไม่พึงปรารถนาจะพบเห็น  แต่ วันนั้นอาจจะมาเยือนฟานในวันข้างหน้าก็ได้ถ้าเราไม่ช่วยกันรักษาป่าไม้ฟาน และเผ่าพันธุ์ของเขาจะสามารถดำรงชีพอยู่ในสภาพวิถีชีวิตแบบดั้งเดิมของเขา ได้หรือไม่  วันนี้...ขณะนี้..คงไม่มีใครตอบได้วิถีชีวิตของชนเผ่าซาไก  ดำเนินไปตามกฎเกณฑ์แห่งความเป็นธรรมชาติ  ตราบใดที่พื้นที่ป่ายังคงอยู่ซาไกก็ย่อมจะไม่สูญพันธุ์ซาไกเปรียบเสมือนเจ้าหน้าที่กรมป่าไม้  ที่ทำหน้าที่คอยตรวจสอบสภาพป่าไม้และสัตว์ป่าให้อยู่ในสภาพสมดุล

ที่มา : นายวิเชียร    นันทชัยพิทักษ์.ร้อยใจประสานมือ.กรุงเทพฯ : คุรุภาลาดพร้าว,๒๕๕๓