บันทึกการอ่านครั้งที่ ๒๔

                                              วันเสาร์ ที่๓ เดือนมีนาคม พ.ศ.๒๕๖๑

       

ความจริงที่ต้องการ

     เด็กตาบอดคนหนึ่งนั่งที่ขั้นบันไดของตึก  โดยมีหมวกวางหงายไว้ข้างๆมีป้ายเขียนไว้ข้างตัวว่า"ผมตาบอด กรุณาช่วยด้วย" มีเหรียญเพียงสองสามอันในหมวก  ชายคนหนึ่งเดินผ่านมา เขาหยิบเงินสองสามเหรียญจากกระเป๋า  แล้วหย่อนลงในหมวก  เขาหยิบป้ายข้างเด็กตาบอดมาเขียนที่ข้างหลัง  แล้ววางไว้ที่เดิม  เพื่อให้คนเดินผ่านแล้วได้เห็นข้อความใหม่บนป้ายในไม่ช้า....หมวกก็เต็ม  ผู้คนมากมายให้เงินแก่เด็กตาบอด

บ่ายวันนั้นชายที่เขียนป้ายให้ใหม่กลับมาดู ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนั้น เด๊กชายจำเสียงฝีเท้าของเขาได้ก็ถามขึ้นว่า"คุณใช้คนที่เขียนป้ายให้ผมใหม่ เมื่อเช้าใช่ไมครับ" คุณเขียนว่าอะไรครับ  ชายคนนั้นพูดขึ้นว่า "ฉันแค่เขียนความจริง  ฉันเขียนสิ่งที่เธอพูดแต่เขียนด้วยคำพูดที่แตกต่างกัน" ฉันเขียนว่า"วันนี้ช่างเป็นวันที่สวยงาม  แต่ผมไม่สามารถชื่นชมมันได้" ทั้งสองข้อความบอกกล่าวผู้คนว่าเด็กคนนั้นตาบอดที่ว่าข้อความแรกเพียงแค่บอก ธรรดาว่าเด็กชายตาบอด ในขณะที่ข้อความหลังบอกผู้คนว่าพวกเขาช่างโชคดีเหลือเกินที่ไม่ได้ตาบอด

ที่มา : ถวัยย์  มาศจรัส.ความจริงที่ต้องการ.กรุงเทพฯ : ธารอักษร,๒๕๕๖